خدا
” تو ” را که می آفرید
حواسش پرت آرزوهای “من” بود
شدی همان آرزوی من . . .
آغوشم
وطنی ست
که جز تو،
هیچکس در آن،
خانه ای نخواهد داشت…
شایــــــــــد نفسمــــ…
دلیڵ زنـــــــده بودنم بــــاشه
امـــــــا…
بے شک تـــــو تنـــــها دلیــــل همیــــــن
نفســـــے
چـــه لحــ♥ـظه قشنـــگیه …
کـــه بعد از کلی صبــر ، عشقــ♥ــت بشـــه همســـرت …
آشوب…
همان حس غریبیست ,
که وقتی به لبهای ” تو ” لبخند نباشد،
دارم…